Ola.
Somos as rapazas e rapaces de 1º da ESO do CPI Manuel Padín Truiteiro de Arcade. Na parte final do curso, na materia de Proxecto Interdisciplinar estivemos facendo este blogue. Adicámoslle unha hora á semana e nel recóllense os traballos de todos nos.
O tema é moi axeitado a nosa terra, O marisco. E como podedes ver no blogue, traballamos desde distintos enfoques o tema, aínda que dominamos en exceso o "copia e pega". Uns fixemos traballos sobre os mariscos, outros sobre os métodos de pescalo, sobre as rías galegas, sobre as festas gastronómicas e outros escolleron receitas de marisco
A maioría das fotos foron feitas por nos mesmos, algunhas no porto, outras no mercado e outras na casa. As outras fotos que empregamos sacámolas de páxinas de internet que conteñen fotos libres e empregámolas só para uso didáctico.
O obxectivo era coñecer e manexar as Tecnoloxías da Información e Comunicación (TIC) para facer os nosos traballos relativos o marisco. Aínda que non os publicamos no blogue polo seu tamaño, tamén fixemos presentacións e videos dixitais sobre o mesmo tema.
Esperamos que vos guste o que fixemos.
Unha aperta de todo o alumnado de 1º da ESO e dos Profes Susana e Jaime.
Ah, e recordade que lle hai que dar de comer os peixes que andan polo blogue.
Rías baixas
A Ría de Arosa é a maior das rías de Galicia, e de toda España. Forma parte das Rías Baixas e está situada entre a Ría de Muros e Noia ao norte e a Ría de Pontevedra ao sur.
A Ría de Pontevedra está situada en Pontevedra, Galicia. É unha das 3 principais entradas de mar das Rías Baixas galegas, de Pontevedra, en Galicia.
A Ría de Vigo é o máis profundo e máis meridional das Rías Bajas de Galicia. Situada ao sur da provincia de Pontevedra, e se estende ao nordeste por unha distancia de 35 km. da súa foz no Cabo Silleiro o punto máis profundo en Arcade, e unha anchura máxima de 7 km é estreito, no Estreito de Rande a 700 metros. O seu acceso é protexido por occidental das Illas Cíes, que forman parte do Parque Nacional das Illas Atlánticas, no interior das illas de Toralla e San Simón, e ao norte das fronteiras Morrazo Península. Na súa extremidade sur está a Bahía de Baiona. A súa facilidade de acceso, calado e as augas calmas fan da ría de Vigo un retiro ideal para navegación e para a práctica de deportes náuticos.
Feito por Joaquín (1º C)
A Ría de Pontevedra está situada en Pontevedra, Galicia. É unha das 3 principais entradas de mar das Rías Baixas galegas, de Pontevedra, en Galicia.
A Ría de Vigo é o máis profundo e máis meridional das Rías Bajas de Galicia. Situada ao sur da provincia de Pontevedra, e se estende ao nordeste por unha distancia de 35 km. da súa foz no Cabo Silleiro o punto máis profundo en Arcade, e unha anchura máxima de 7 km é estreito, no Estreito de Rande a 700 metros. O seu acceso é protexido por occidental das Illas Cíes, que forman parte do Parque Nacional das Illas Atlánticas, no interior das illas de Toralla e San Simón, e ao norte das fronteiras Morrazo Península. Na súa extremidade sur está a Bahía de Baiona. A súa facilidade de acceso, calado e as augas calmas fan da ría de Vigo un retiro ideal para navegación e para a práctica de deportes náuticos.
Feito por Joaquín (1º C)
Ostras á mariñeira
Para 4 persoas
8 Ostras
100 gr. de espinacas
100 ml. de Nata
un puñado de follas de Perexil
aceite virxen extra Hoxiblanca
sal
pementa
Para a salsa holandesa:
3 xemas de ovo
200 gr. de Manteiga
zumo de medio limón
sal
Preparación:
Para a salsa holandesa, por un lado, pon en un cazo a manteiga a fundir. Cando esté fundida retira a espuma.
Templa un bol o baño María, verte dentro o Zumo de limón e agrega las yemas. Bate ben cunha varilla hasta que vaia montando. Sazonae añade a manteiga fundida poco a poco, sin deixar de batir. Reserva.
Abre as ostras e suéltalas. Reserva a carne e el jugo. Tira as conchas planas e coloca las profundas sobre una placa de horno cubierta con sal gruesa.
En una sartén con un poco de aceite saltea las espinacas picadas con unas hojas de perejil. Salpimienta e incorpora la nata y el caldo de las ostras.
Vierte sobre cada concha, un poco de salsa de espinacas, coloca encima la ostra y cubre con un poco de salsa holandesa.
Gratina en el horno durante 2-3 minutos.
Adorna con unas ramas de perejil. Consejo: Cualquier exceso de calor provoca la disociación de las yemas con la mantequilla. Se dice entonces que la salsa se ha cortado. Si se produce este accidente, se volverá a montar poniendo en otro bol una yema de huevo y una cucharada de agua. Se bate bien y se añade la salsa cortada, poco a poco, sin dejar de batir.
Feito por Elena (1º B)
8 Ostras
100 gr. de espinacas
100 ml. de Nata
un puñado de follas de Perexil
aceite virxen extra Hoxiblanca
sal
pementa
Para a salsa holandesa:
3 xemas de ovo
200 gr. de Manteiga
zumo de medio limón
sal
Preparación:
Para a salsa holandesa, por un lado, pon en un cazo a manteiga a fundir. Cando esté fundida retira a espuma.
Templa un bol o baño María, verte dentro o Zumo de limón e agrega las yemas. Bate ben cunha varilla hasta que vaia montando. Sazonae añade a manteiga fundida poco a poco, sin deixar de batir. Reserva.
Abre as ostras e suéltalas. Reserva a carne e el jugo. Tira as conchas planas e coloca las profundas sobre una placa de horno cubierta con sal gruesa.
En una sartén con un poco de aceite saltea las espinacas picadas con unas hojas de perejil. Salpimienta e incorpora la nata y el caldo de las ostras.
Vierte sobre cada concha, un poco de salsa de espinacas, coloca encima la ostra y cubre con un poco de salsa holandesa.
Gratina en el horno durante 2-3 minutos.
Adorna con unas ramas de perejil. Consejo: Cualquier exceso de calor provoca la disociación de las yemas con la mantequilla. Se dice entonces que la salsa se ha cortado. Si se produce este accidente, se volverá a montar poniendo en otro bol una yema de huevo y una cucharada de agua. Se bate bien y se añade la salsa cortada, poco a poco, sin dejar de batir.
Feito por Elena (1º B)
Festa da Ostra de Arcade
¿Cando e onde se celebra?
A festa que máis identifica a este municipio de Soutomaior é a Festa da Ostra, que se celebra na parroquia de Arcade o primeiro fin de semana do mes de abril.
Nesta pódense degustar os saborosos moluscos que se crían nas marxes da ría de Vigo..
Historia
A primeira Festa da Ostra organizouse no ano 1987. A idea partiu dos ostricultores da zona que consideraron como idónea a vila de Arcade para esta celebración, xa que foron os pioneiros no consumo, comercialización e exportación de este molusco.
A idea nace coa intención de potenciar o consumo da ostra, xa que ten un importante papel na economía da vila, e de esta forma proxectar a imaxe de Arcade como punto de referencia na producción e comercialización da mesma
O seu cultivo
O habitual hoxe é que se cultiven viveiros aproveitando as bateas ou plataformas de cultivo.
Tradiccion
Esta tradición gastronómica do cultivo da ostra data xa do tempo dos romanos. Por Arcade pasaba a Vía Romana que procedente de Redondela, iba a Pontevedra e Santiago.
A festa da ostra 2010
O Concello de Soutomaior confía en que a 24ª edición da Festa da Ostra de Arcade, celebrase nos próximos días 3 e 4 de abril, consiga reunir a máis de 30.000 persoas coincidindo coa Semana Santa.
Feito por Luciano e Jessica Sío (1º A)
A festa que máis identifica a este municipio de Soutomaior é a Festa da Ostra, que se celebra na parroquia de Arcade o primeiro fin de semana do mes de abril.
Nesta pódense degustar os saborosos moluscos que se crían nas marxes da ría de Vigo..
Historia
A primeira Festa da Ostra organizouse no ano 1987. A idea partiu dos ostricultores da zona que consideraron como idónea a vila de Arcade para esta celebración, xa que foron os pioneiros no consumo, comercialización e exportación de este molusco.
A idea nace coa intención de potenciar o consumo da ostra, xa que ten un importante papel na economía da vila, e de esta forma proxectar a imaxe de Arcade como punto de referencia na producción e comercialización da mesma
O seu cultivo
O habitual hoxe é que se cultiven viveiros aproveitando as bateas ou plataformas de cultivo.
Tradiccion
Esta tradición gastronómica do cultivo da ostra data xa do tempo dos romanos. Por Arcade pasaba a Vía Romana que procedente de Redondela, iba a Pontevedra e Santiago.
A festa da ostra 2010
O Concello de Soutomaior confía en que a 24ª edición da Festa da Ostra de Arcade, celebrase nos próximos días 3 e 4 de abril, consiga reunir a máis de 30.000 persoas coincidindo coa Semana Santa.
Feito por Luciano e Jessica Sío (1º A)
Festa do marisco Vigomar
Esta festa constitúe un referente importante dentro deste tipo de festas. Xa foi a oitava edición da Festa do Marisco Vigomar. Os amantes das feiras do marisco e da boa gastronomía en xeral, teñen unha cita no porto de Vigo. Constitúe un referente importante dentro das festas gastronómicas de Galicia e ofrece ata corenta variedades diferentes de mariscos para degustar.
Feito por César (1º C)
A Langosta
Descrición
En moitos países de todo o mundo coñécese por langosta o nome común de algúns crustáceos decápodos emparentados de cerca cós caranguexos de río.
As tres especies de langostas verdadeiras considéranse un manxar delicioso e son importantes para a pesca comercial de América e Europa. A langosta americana e europea (bogavante) caracterízanse por ter un par de pinzas grandes, case bulbosas; as pinzas da langosta noruega (cigala) son relativamente máis largas e delgadas. Na langosta verdadeira (bogavante e cigala) estas pinzas son grandes: unha soe ser máis pesada, para aplastar, e a outra máis pequeña é mordedora. Na cabeza teñen dous pares de antenas, os ollos compostos e a cola en abanico. A hembra poñe moitos miles de ovos, normalmente unha vez cada dous anos, e as diminutas crías nadan e déixanse levar polas aguas durante un periodo de ata cinco semanas antes de asentarse no fondo. Crecen mudando o caparazón e moitas poden vivir ata 50 anos. Todas as langostas son carroñeras. A langosta noruega (cigala) é moi abundante nas costas de Francia, Escocia, Islandia e España.
A langosta europea (bogavante europeo) captúrase sobre todo nas costas de Turquía, as Illas Británicas, Francia, Italia, Noruega e Portugal. A langosta americana (bogavante canadiense) sólo se captura na costa este de Norteamérica, dende Labrador ata Carolina do Norte.
As langostas espinosas ou de rocha, ás veces chamadas simplemente langostas, carecen das grandes pinzas das langostas verdadeiras. Hai diversas especies de langostas espinosas en todo o mundo. As capturas comerciales prodúcense nas augas costeiras do sur e o suroeste de África e nas de Australia, Nueva Zelanda, nas costas do Atlántico norte, Xapón, Brasil, Cuba, Estados Unidos, México e as Bahamas.
Noso mercado
En Galicia ao igual que noutras comunidades, á langosta espinosa a coñecemos simplemente como langosta, á langosta noruega como cigala e é langosta verdadeira como bogavante ou lubricante. A partir de agora nos referiremos á langosta propiamente dita.
Catro son principalmente as especies de langosta que poden encontrarse no mercado galego, tanto en fresco como conxeladas:
A langosta común, a langosta mora, a langosta africana e a langosta cubana, que se diferencian entre si, pola tonalidad do seu caparazón e por outras características que describiremos máis adiante.
A langosta mora e a langosta africana, proceden das costas de África, mentres que a langosta común que se comercializa en Galicia ten sú principal orixe nas Illas Británicas e, por suposto, nas propias costas galegas. A langosta cubana como seu nome indica, procede das costas de Cuba.
Diferenciar a procedencia da langosta común non é unha tarea fácil, soamente algúns proveedores e profesionais da mar as diferencias por pequenos detalles no seu corpo, polo que, si usted desea adquirir unha langosta común dun orixe concreto, deberá facérselo saber ao seu proveedor de confianza
Orde científica
A langosta pertence ao suborden Reptantia, orde Decápoda.
O nome científico do bogavante europeo é Homarus gammarus.
O nome científico do bogavante canadiense é Homarus americanus.
O nome científico da cigala é Nephrops norvegicus.
O nome científico da langosta común é Palinurus elephas.
O nome científico da langosta mora é Palinurus mauritanicus.
O nome científico da langosta do Cabo é Jasus lalandii.
Feito por David (1º C)
En moitos países de todo o mundo coñécese por langosta o nome común de algúns crustáceos decápodos emparentados de cerca cós caranguexos de río.
As tres especies de langostas verdadeiras considéranse un manxar delicioso e son importantes para a pesca comercial de América e Europa. A langosta americana e europea (bogavante) caracterízanse por ter un par de pinzas grandes, case bulbosas; as pinzas da langosta noruega (cigala) son relativamente máis largas e delgadas. Na langosta verdadeira (bogavante e cigala) estas pinzas son grandes: unha soe ser máis pesada, para aplastar, e a outra máis pequeña é mordedora. Na cabeza teñen dous pares de antenas, os ollos compostos e a cola en abanico. A hembra poñe moitos miles de ovos, normalmente unha vez cada dous anos, e as diminutas crías nadan e déixanse levar polas aguas durante un periodo de ata cinco semanas antes de asentarse no fondo. Crecen mudando o caparazón e moitas poden vivir ata 50 anos. Todas as langostas son carroñeras. A langosta noruega (cigala) é moi abundante nas costas de Francia, Escocia, Islandia e España.
A langosta europea (bogavante europeo) captúrase sobre todo nas costas de Turquía, as Illas Británicas, Francia, Italia, Noruega e Portugal. A langosta americana (bogavante canadiense) sólo se captura na costa este de Norteamérica, dende Labrador ata Carolina do Norte.
As langostas espinosas ou de rocha, ás veces chamadas simplemente langostas, carecen das grandes pinzas das langostas verdadeiras. Hai diversas especies de langostas espinosas en todo o mundo. As capturas comerciales prodúcense nas augas costeiras do sur e o suroeste de África e nas de Australia, Nueva Zelanda, nas costas do Atlántico norte, Xapón, Brasil, Cuba, Estados Unidos, México e as Bahamas.
Noso mercado
En Galicia ao igual que noutras comunidades, á langosta espinosa a coñecemos simplemente como langosta, á langosta noruega como cigala e é langosta verdadeira como bogavante ou lubricante. A partir de agora nos referiremos á langosta propiamente dita.
Catro son principalmente as especies de langosta que poden encontrarse no mercado galego, tanto en fresco como conxeladas:
A langosta común, a langosta mora, a langosta africana e a langosta cubana, que se diferencian entre si, pola tonalidad do seu caparazón e por outras características que describiremos máis adiante.
A langosta mora e a langosta africana, proceden das costas de África, mentres que a langosta común que se comercializa en Galicia ten sú principal orixe nas Illas Británicas e, por suposto, nas propias costas galegas. A langosta cubana como seu nome indica, procede das costas de Cuba.
Diferenciar a procedencia da langosta común non é unha tarea fácil, soamente algúns proveedores e profesionais da mar as diferencias por pequenos detalles no seu corpo, polo que, si usted desea adquirir unha langosta común dun orixe concreto, deberá facérselo saber ao seu proveedor de confianza
Orde científica
A langosta pertence ao suborden Reptantia, orde Decápoda.
O nome científico do bogavante europeo é Homarus gammarus.
O nome científico do bogavante canadiense é Homarus americanus.
O nome científico da cigala é Nephrops norvegicus.
O nome científico da langosta común é Palinurus elephas.
O nome científico da langosta mora é Palinurus mauritanicus.
O nome científico da langosta do Cabo é Jasus lalandii.
Feito por David (1º C)
A Centola
O seu corpo é groso e ten forma redondeada.
Presenta dúas espiñas robustas na zona frontal e o seu caparazón é rugoso.
Está cuberto de veiosidades sobre as que crecen pequenas algas e esponxas, de maneira que se encontra camuflado frente aos posibles depredadores.
Ademáis da centola galega podemos encontrar no mercado o chamado centolo francés que provén de Francia e Gran Bretaña. Diferencialos non é tan difícil; o centolo francés posee un color vermellizo moi tenue mentres que a centola das rías galegas ten características das que o centolo francés carece.
O arte de pesca é mediante trampas como a utilización das nasas.
Texto e foto feitos por María (1º C)
Marisqueo a pé
O sacho é unha das ferramentas máis usadas para a recollida de ameixas.
O ANGAZO
Utilizase para remover a area e deizar ao descuberto o berberecho, ameiza…
O SALABARDO
Pouco usado habitualmente. O mariscador acompañado por outro utensilio vai
enchendo a rede de area, levantándoa de vez en cando para deixar caer a area e
Desta forma queda retido o marisco na rede.
HOZ- FOUCIÑO
Con este arte recóllese a ameixa de unha en unha, xa que o mariscador recorre toda a
praia burato por burato.
É a arte empleada na captura do perceve e no mexilón (salvaxe), con esta sepárano
das rochas.
FORQUILLA
Utilízase sobre todo para a captura do ourizo, esta consta dun rabo e unha pala
con 2 ou 3 dentes.
FISGA
Utilízase sobre todo na captura da navalla e do mongueirón, o mariscador ao
encontrar un burato métea de repente, o molusco reaciona cerrando as súas
valvas, o que fai que os mariscados retiren rapidamente a fisga e deixan o
molusco ao descuberto.
Texto feito por María (1º A), Antía (1º A) e Miguel (1º B)
Fotos feitas por María (1º A)
Ameixas e berberechos
Ameixas
As ameixas son bibalvos que viven enterrados na area na zona intertidal. Destes, a multa ea lesma son de calidade moi boa, acadando o maior valor da multa xa que mantén con vida da auga por máis tempo. O molusco é un bivalvos que vive enterrado na area na zona intertidal. Esta área tornouse, por uns meses, un labradío real onde os homes e as mulleres recollen os produtos do mar preciosas. En Galicia existen catro tipos de moluscos, a ostra, a lesma, o loureiro eo japonica. Destes, a multa ea lesma son de calidade moi boa, acadando o maior valor da multa xa que mantén con vida da auga por máis tempo.A casca faise de dúas chaves iguais unidos por un ligamento que permite a apertura e peche. Para enterrar na area cun machado en forma de pé muscular.
Eles se alimentar a través da filtrado da auga do mar a través dunha especie de trampa. Esta capacidade permítelles vivir a poucos centímetros por baixo da marea, apoiando así os períodos de baixa-mar. A riqueza das augas dos nosos esteiros estimula o seu crecemento debido ás súas características de salinidade e calidade de nutrientes. No verán, o crecemento é maior que son capaces de filtrar máis auga. Stretch marcas nas cascas presentou dar unha indicación da velocidade dese crecemento.
TIPOS / clases diferenciación / Similar
Manila moluscos (philippinarum Ruditapes) As gamas de cor de casca marrón, gris e negro, con liñas máis definidas formando unha reixa. Debido ao seu rápido crecemento, a cultura foi introducida en Galicia, aínda que a súa produción é pequena debido á alta calidade dos nativos.
Formas de Mariscar
O marisqueo faise a pé ou en barco. Neste último caso, retirar o molusco cun fondo de area franxa hasta en busca do bivalvos.
Berberechos
O hábitat do berberecho é bastante amplo, xa que estes moluscos poden soportar condicións ambientais extremas. Posúen dúas cubertas articuladas de forma acorazonada e entre 22 e 28 nervaduras prominentes. Ten ademais, un pé musculoso acabado en punta que emprega como medio de locomoción. Os bancos de berberechos son sedimentos de area fina ou lamosa, e están localizados desde a franxa litoral ata profundidades de 10 m.
É unha especie de crecemento rápido e vida curta, aproximadamente tres anos, acadando o tamaño de 3-4 cm. nun ano ou dous. A súa alimentación é basicamente En Galicia, canda o berberecho galego comercialízase o holandés e o danés, aínda que este berberecho foráneo nunca accede ao noso mercado en fresco. Tamén pode encontrarse berberecho portugués, que chega en fresco e en pequenas cantidades. De todas as formas, se vostede adquire berberecho en fresco, terá a case plena seguridade de que está adquirindo un produto galego. As presentacións habituais do berberecho holandés e danés no mercado galego son enlatados en conserva ou ben descascados e conxelados (conxelados en Tamén o Berberecho galego pode aparecer no mercado baixo estas presentacións polo que deberá fixarse no estoxo da conserva ou na etiqueta do conxelado para asegurarse da orixe do produto que consume.vianda). de diminutas plantas e animais que encontra no seu medio a Por ser o molusco máis presente e a miúdo lembrado, tómanos en cru, segundo os gustos, ou cunhas pingas de limón, tamén abertos ao vapor e hai quen lles pide máis e esíxelles sabor para os arroces, ou acompañando pratos de peixe. En Galicia se precia moito de ser o actor principal dun dos pratos máis nosos: a empanada, feita con fariña de millo ou de trigo, con masa normal ou hojaldrada, pero sempre cos magníficos berberechos galegos entre o rustrido O berberecho pertence á familia Cardiidae. Xénero Cardium.
O seu nome científico é Cerastoderma edule do seu interior.
Texto e fotos feitos por Javier (1º A)
Eles se alimentar a través da filtrado da auga do mar a través dunha especie de trampa. Esta capacidade permítelles vivir a poucos centímetros por baixo da marea, apoiando así os períodos de baixa-mar. A riqueza das augas dos nosos esteiros estimula o seu crecemento debido ás súas características de salinidade e calidade de nutrientes. No verán, o crecemento é maior que son capaces de filtrar máis auga. Stretch marcas nas cascas presentou dar unha indicación da velocidade dese crecemento.
TIPOS / clases diferenciación / Similar
Manila moluscos (philippinarum Ruditapes) As gamas de cor de casca marrón, gris e negro, con liñas máis definidas formando unha reixa. Debido ao seu rápido crecemento, a cultura foi introducida en Galicia, aínda que a súa produción é pequena debido á alta calidade dos nativos.
Formas de Mariscar
O marisqueo faise a pé ou en barco. Neste último caso, retirar o molusco cun fondo de area franxa hasta en busca do bivalvos.
Berberechos
O hábitat do berberecho é bastante amplo, xa que estes moluscos poden soportar condicións ambientais extremas. Posúen dúas cubertas articuladas de forma acorazonada e entre 22 e 28 nervaduras prominentes. Ten ademais, un pé musculoso acabado en punta que emprega como medio de locomoción. Os bancos de berberechos son sedimentos de area fina ou lamosa, e están localizados desde a franxa litoral ata profundidades de 10 m.
O seu nome científico é Cerastoderma edule do seu interior.
Texto e fotos feitos por Javier (1º A)
Berberechos
O hábitat do berberecho é bastante amplo, xa que estes moluscos poden soportar condicións ambientais extremas.
Berberecho é o nome común de certos bivalvos mariños, en especial da especie comestible común europea. Os berberechos teñen dúas cubertas articuladas de forma acorazonada, con nervaduras prominentes, e un pe musculoso acabado en punta que empregan como medio de locomoción. Coñécense unhas 200 especies, na súa mior parte nativas dos trópicos.
Os bancos de berberechos son sedimentos de area fina ou lamosa, e están localizados desde a franxa litoral ata profundidades de 10 m.
No concello de Noia fanse festas do berberecho, este ano serán sobre o 24/09/2011.
É unha especie de crecemento rápido e vida corta, aproximadamente tres años, alcanzando o tamaño de 3-4 cm. nun año ou dous. A súa alimentación é básicamente de diminutas plantas e animais que atopan no seu medio arenoso.
Científicamente o Marolo chámase Cardium Tuberculatum.
Morfoloxía: é un molusco que ten as valvas e as cunchas de forma casi circular. O Marolo ten unha cuncha equivalva, moi forte. A charnela, articulación das valvas dos moluscos acéfalos, ten dous dentes anteriores laterales, e un posterior na valva dereita. As valvas teñen máis de vinte costillas, saíntes e con espinas romas nas márxes. Ten entre 22 e 28 costillas ben marcadas e vive en fondos fangosos e de area fina próximos as costas. A súa forma de corazón fixo que nun principio se lle dise o nome de corazón comestible (Cardium edule).¨É de cor blanca-marrón e vive nas praias de area fangosa ou cascallo, hasta unha docena de metros de profundidade. O berberecho de Noia sigue asombrando a propios e extranos e, en especial, os productores da localidade e os membros do cabildo.
Os berberechos comúns ou Cerastoderma edulis, son moluscos bivalvos que posúen como característica principal unhas estrías moi marcadas nas súas dúas cunchas.
Pertence á familia Cardiidae, ten un tamaño reducido (3-4 cm de lonxitude, sendo a talla mínima para súa captura de 3 cm). Cada unha das súas valvas mostran entre 22 e 28 surcos ou nervaduras moi marcadas que o identifican. As cunchas presentan aspecto globoso, abombado, ovalado e robusto, con forma acorazonada. Permanecen unidas mediante una charnela ou especie de bisagra que lles permite abrirse e cerrarse. Ten tres aperturas ó exterior que actúan para bombear agua e desprázase a través dun pe musculoso acabado en punta (que incluso lles permite dar pequenos saltos). No seu interior presenta unha boliña de carne e un coral prácticamente imperceptible.
As tonalidades máis significativas das súas cunchas ou valvas son a branca perlada con bandeado oscuro e cores amarronadas.
É unha especie cun crecemento moi rápido e de vida corta, xa que apenas sobrevive 3 anos.
Feito por María del Carmen (1º B)
Fotos para uso didáctico obtidas de flickr
Berberecho é o nome común de certos bivalvos mariños, en especial da especie comestible común europea. Os berberechos teñen dúas cubertas articuladas de forma acorazonada, con nervaduras prominentes, e un pe musculoso acabado en punta que empregan como medio de locomoción. Coñécense unhas 200 especies, na súa mior parte nativas dos trópicos.
Os bancos de berberechos son sedimentos de area fina ou lamosa, e están localizados desde a franxa litoral ata profundidades de 10 m.
No concello de Noia fanse festas do berberecho, este ano serán sobre o 24/09/2011.
Científicamente o Marolo chámase Cardium Tuberculatum.
Morfoloxía: é un molusco que ten as valvas e as cunchas de forma casi circular. O Marolo ten unha cuncha equivalva, moi forte. A charnela, articulación das valvas dos moluscos acéfalos, ten dous dentes anteriores laterales, e un posterior na valva dereita. As valvas teñen máis de vinte costillas, saíntes e con espinas romas nas márxes. Ten entre 22 e 28 costillas ben marcadas e vive en fondos fangosos e de area fina próximos as costas. A súa forma de corazón fixo que nun principio se lle dise o nome de corazón comestible (Cardium edule).¨É de cor blanca-marrón e vive nas praias de area fangosa ou cascallo, hasta unha docena de metros de profundidade. O berberecho de Noia sigue asombrando a propios e extranos e, en especial, os productores da localidade e os membros do cabildo.
Os berberechos comúns ou Cerastoderma edulis, son moluscos bivalvos que posúen como característica principal unhas estrías moi marcadas nas súas dúas cunchas.
Pertence á familia Cardiidae, ten un tamaño reducido (3-4 cm de lonxitude, sendo a talla mínima para súa captura de 3 cm). Cada unha das súas valvas mostran entre 22 e 28 surcos ou nervaduras moi marcadas que o identifican. As cunchas presentan aspecto globoso, abombado, ovalado e robusto, con forma acorazonada. Permanecen unidas mediante una charnela ou especie de bisagra que lles permite abrirse e cerrarse. Ten tres aperturas ó exterior que actúan para bombear agua e desprázase a través dun pe musculoso acabado en punta (que incluso lles permite dar pequenos saltos). No seu interior presenta unha boliña de carne e un coral prácticamente imperceptible.
As tonalidades máis significativas das súas cunchas ou valvas son a branca perlada con bandeado oscuro e cores amarronadas.
É unha especie cun crecemento moi rápido e de vida corta, xa que apenas sobrevive 3 anos.
Feito por María del Carmen (1º B)
Fotos para uso didáctico obtidas de flickr
Navalla
Descripción
A navalla é un molusco bivalvo mariño de gran tamaño, súas valvas chegan a medir ata 20 cm. de longo. Estas teñen forma alargada e algo curvada, súa superficie é moi lisa e mostran unha cor amarilenta con manchas roxizas, moradas ou pardas.
Aliméntanse de plancton que incorpora a seu organismo a través de branquias. Habita nos fondos mariños enterrada na area, onde excava buracos fondos e distribúese polo mar do Norte, polo océano Atlántico e o mar Mediterráneo, aínda que tamén hai algunas especies do Pacífico, como as chamadas mango de cuchillo amarelo de Baja California (México) e a macha o navajuela de mar, de Chile.
Noso mercado
Xeralmente por navalla denomínase a dous moluscos bivalvos que, aínda que moi semellantes, trátase de especies diferentes, unha é la navalla propiamente dita e outra é o longueirón. Unha característica definitoria nos axudará a identificar un de outro; mentras que o longueirón ten a concha totalmente recta, a navalla tena un pouco curvada.
A navalla e o longueirón que podemos encontrar no mercado galego en fresco teñen como orixe as Rías Galegas, Portugal e Irlanda, e sen etiquetas que os identifiquen, resulta imposible para o consumidor coñecer súa procedencia, a menos que o vendedor experto nolo indique. No mercado galego, o longueirón é moito máis abundante que a navalla, no por iso menos exquisito.
Orde Científico
A navalla pertence á familia Solenaceae. Xénero Ensis.
O nombre científico da navalla é Ensis ensis.
O nome científico do longueirón é Ensis siliqua
Feito por David (1º C)
A navalla é un molusco bivalvo mariño de gran tamaño, súas valvas chegan a medir ata 20 cm. de longo. Estas teñen forma alargada e algo curvada, súa superficie é moi lisa e mostran unha cor amarilenta con manchas roxizas, moradas ou pardas.
Aliméntanse de plancton que incorpora a seu organismo a través de branquias. Habita nos fondos mariños enterrada na area, onde excava buracos fondos e distribúese polo mar do Norte, polo océano Atlántico e o mar Mediterráneo, aínda que tamén hai algunas especies do Pacífico, como as chamadas mango de cuchillo amarelo de Baja California (México) e a macha o navajuela de mar, de Chile.
Noso mercado
Xeralmente por navalla denomínase a dous moluscos bivalvos que, aínda que moi semellantes, trátase de especies diferentes, unha é la navalla propiamente dita e outra é o longueirón. Unha característica definitoria nos axudará a identificar un de outro; mentras que o longueirón ten a concha totalmente recta, a navalla tena un pouco curvada.
A navalla e o longueirón que podemos encontrar no mercado galego en fresco teñen como orixe as Rías Galegas, Portugal e Irlanda, e sen etiquetas que os identifiquen, resulta imposible para o consumidor coñecer súa procedencia, a menos que o vendedor experto nolo indique. No mercado galego, o longueirón é moito máis abundante que a navalla, no por iso menos exquisito.
Orde Científico
A navalla pertence á familia Solenaceae. Xénero Ensis.
O nombre científico da navalla é Ensis ensis.
O nome científico do longueirón é Ensis siliqua
Feito por David (1º C)
Txangurro
Na cociña, pódese preparar de varias formas, aínda que a máis habitual en Galicia é cocida e acompañada con outros mariscos . Pero neutros lugares, como no País Vasco, prepárase de outra forma:
TXANGURRO
Ingredientes:
6 centolas, femias, vivas, de uns 500 a 700 gramos cada unha
1 cebola
1 dente de allo
1 apio
1 copa de viño blanco ou 2 cucharadas de coñac
1 cenoria
1 cucharada de perexil picado
Pan raiado
1 taza de tomate triturado
Manteiga
Pementa en polvo
Sal, ao gusto.
Preparación:
Poñer unha ola ao lume con abundante auga e sal. Cando empece a ferver, introducir as centolas, vivas, de unha en unha. Esperar a que volva a ferver e entón esperar 10 minutos, sacar e deixar enfriar. Cando estén a temperatura ambiente, cascar as patacas e poñer a carne nun plato, picala e reservala. Abrir as centolas, recoller o líquido do interior nun recipiente. Desechar as agallas, unhas especie de plumas laterales esponxosas. Repelar ben, con unha cuchariña, todo o contido pastoso do interior da centola e xuntalo coa carne das patas. Poñer O lume na sartén có aceite e cando esté quente botar a cebola raiada e o allo finamente picado. Cando a cebola empece a dorarse, botar a cenoria e o porro, o máis finamente picados posible, o viño ou o coñac. Deixar refogar uns minutos e engadir o tomate e o líquido das centolas. Manter cocendo, a lume lento, uns minutos ata que se reduza o caldo. Engadir entón a carne das centolas, a sal e unha pizca de pementa molida. Mezclar ben e deixar cocer, mantendo o lume lento, durante uns minutos máis. Rechear os caparazóns con esta pasta, espolvorealos có pan raiado e o perexil picado. Poñerlles encima un pouquiño de manteiga e meter no forno, co grill aceso. Deixar gratinar ata que o pan raiado esté dorado. Servir quente e no propio caparazón.
Feito por María (1º C)
TXANGURRO
Ingredientes:
6 centolas, femias, vivas, de uns 500 a 700 gramos cada unha
1 cebola
1 dente de allo
1 apio
1 copa de viño blanco ou 2 cucharadas de coñac
1 cenoria
1 cucharada de perexil picado
Pan raiado
1 taza de tomate triturado
Manteiga
Pementa en polvo
Sal, ao gusto.
Preparación:
Poñer unha ola ao lume con abundante auga e sal. Cando empece a ferver, introducir as centolas, vivas, de unha en unha. Esperar a que volva a ferver e entón esperar 10 minutos, sacar e deixar enfriar. Cando estén a temperatura ambiente, cascar as patacas e poñer a carne nun plato, picala e reservala. Abrir as centolas, recoller o líquido do interior nun recipiente. Desechar as agallas, unhas especie de plumas laterales esponxosas. Repelar ben, con unha cuchariña, todo o contido pastoso do interior da centola e xuntalo coa carne das patas. Poñer O lume na sartén có aceite e cando esté quente botar a cebola raiada e o allo finamente picado. Cando a cebola empece a dorarse, botar a cenoria e o porro, o máis finamente picados posible, o viño ou o coñac. Deixar refogar uns minutos e engadir o tomate e o líquido das centolas. Manter cocendo, a lume lento, uns minutos ata que se reduza o caldo. Engadir entón a carne das centolas, a sal e unha pizca de pementa molida. Mezclar ben e deixar cocer, mantendo o lume lento, durante uns minutos máis. Rechear os caparazóns con esta pasta, espolvorealos có pan raiado e o perexil picado. Poñerlles encima un pouquiño de manteiga e meter no forno, co grill aceso. Deixar gratinar ata que o pan raiado esté dorado. Servir quente e no propio caparazón.
Feito por María (1º C)
Festa do Grove
Barállanse cifras que superan as 200.000 visitas a un pobo que ronda os 11.000 habitantes.
Estamoste agardandoO primeiro sabado de Outubro tes unha cita nunhna romería consagrada a o deus pagano do bo paladar. Agardarémoste.
A festaDurante a segunda semana de Outubro a localidad do Grove (Pontevedra) celebra a denominada Festa do Marisco, todo un canto aos produtos que forman parte da economía desta localidade pontevedresa.
A nosa idea e…A idea e promocionar a estas terras a través dos seus pilares básicos (a pesca e o turismo), levou en 1963 a iniciar unha festa dedicada a exaltación do Marisco.
O que comenzou sendo unha modesta festa cobrou un espectacular auge a finales da década dos oitenta. Así se foron incrementando, xa non so as actividades folclóricas e promocionales, se non que o programa se ampliou de tal maneira que la fiesta ha llegado a ser declarada de Interés Turístico Nacional
Actualmente…De igual maneira, o programa deixa hoco para o Simposium Internacional da Escultura ao Aire Libre. Por suposto, que nunha festa tan gastronómica non faltan os seminarios adicados a cociña galega, ao marisco en particular.
O Grove ten sabido combinar a sua economía-base tradicional, co turismo, ten obtido uns excelentes resultados. Así, contan que o que comenzou sendo unha festa que organizaba un grupo de amigos, ten chegado a convertirse no mellor escaparate da localidade. A gastronomía e o mar levan cada ano a centos de visitantes a esta zona.
Texto feito por Imán (1º A)
Receita ...
Preparación:
Picar a cebola, allo, perexil e tomate (pelado e sin pepitas). Lavar ben as ameixas. Si levan area, pódesen poñer nun cacharro con auga fría e abundante sal durante ½ hora máis ou menos antes de cociñalas. Unha vez lavadas, poñemos ao lume con ¼ ltr de auga ou viño. Unha vez abertas, retiranse do caldo, colase este, de tal maneira que estemos seguros de que non conteñen area. Frítese o allo co aceite nunha sartén ou pequena cacerola, engadimos a cebola para que se refogue. Non debe tomar color así que faremos a lume lento e removéndoa de tanto en tanto. Engadiremos a fariña e dámoslle unhas voltas, agora incorporamos o tomate, e movemos un pouco máis e deixamolos pochar uns 5 minutos, sempre ó lume lento. Agora engadiremos ó caldo colado das ameixas, a guindilla, o laureiro a sal e o azafrán (feito polvo). Dexarémolos cocer uns 10 minutos e engadiremos o perexil picado. Por ultimo engadir a isto as ameixas, dar un quentón e servir.
Texto feito por Icía (1º A)
Picar a cebola, allo, perexil e tomate (pelado e sin pepitas). Lavar ben as ameixas. Si levan area, pódesen poñer nun cacharro con auga fría e abundante sal durante ½ hora máis ou menos antes de cociñalas. Unha vez lavadas, poñemos ao lume con ¼ ltr de auga ou viño. Unha vez abertas, retiranse do caldo, colase este, de tal maneira que estemos seguros de que non conteñen area. Frítese o allo co aceite nunha sartén ou pequena cacerola, engadimos a cebola para que se refogue. Non debe tomar color así que faremos a lume lento e removéndoa de tanto en tanto. Engadiremos a fariña e dámoslle unhas voltas, agora incorporamos o tomate, e movemos un pouco máis e deixamolos pochar uns 5 minutos, sempre ó lume lento. Agora engadiremos ó caldo colado das ameixas, a guindilla, o laureiro a sal e o azafrán (feito polvo). Dexarémolos cocer uns 10 minutos e engadiremos o perexil picado. Por ultimo engadir a isto as ameixas, dar un quentón e servir.
Texto feito por Icía (1º A)
Receitas de marisco
Receitas (marisco)!!!!:D
Para 6 ou 7 persoas
Primero lávanse os camaróns e se lles quita a cáscara e a cola. Cando estan ben lavados, poñense a cocer con sal de allo ou sal. Cando esten perfectamente cocidos, van tomar unha cor rosada, sacámolos da cazola. Lles recomendo que non tiren a auga, xa que despois poden facer unha rica sopa co caldo do camaron. Despois que xa sacaron os camarons deixan que se lles escurra un pouco a auga, e teñen que ter as tortillas listas (quentes) para facer os tacos. Escurrimoslles un pouco o auga e empezamos a facer os tacos poñendo de dos a un camaron dependendo do tamaño dos camarons e da tortilla, e lle van a agregar un pedazo de queixo. Recoméndolles que se fixen que o queixo non se saia da tortilla porque os tacos son fretidos, e o queixo pode facer moitas salpicadeiras de aceite. Cando teñan os tacos listos, os van a meter na sarten co aceite previamente quente e listo. Os poden servir con crema, unha rica salsa feita ao seu gusto, e bon proveito!
Texto feito por Jessica Ferreira (1º A)
Para 6 ou 7 persoas
Ingredientes:
- 2 kg. de Camarons grandes (de preferencia que non sexan dos que xa veñen na bolsa que estan conxelados)
- 1 1/2 kg. de tortillas (millo)
- 1 kg. de queixo manchego
- Aceite quente
- Sal de Allo, ou so sal
- Auga
Primero lávanse os camaróns e se lles quita a cáscara e a cola. Cando estan ben lavados, poñense a cocer con sal de allo ou sal. Cando esten perfectamente cocidos, van tomar unha cor rosada, sacámolos da cazola. Lles recomendo que non tiren a auga, xa que despois poden facer unha rica sopa co caldo do camaron. Despois que xa sacaron os camarons deixan que se lles escurra un pouco a auga, e teñen que ter as tortillas listas (quentes) para facer os tacos. Escurrimoslles un pouco o auga e empezamos a facer os tacos poñendo de dos a un camaron dependendo do tamaño dos camarons e da tortilla, e lle van a agregar un pedazo de queixo. Recoméndolles que se fixen que o queixo non se saia da tortilla porque os tacos son fretidos, e o queixo pode facer moitas salpicadeiras de aceite. Cando teñan os tacos listos, os van a meter na sarten co aceite previamente quente e listo. Os poden servir con crema, unha rica salsa feita ao seu gusto, e bon proveito!
Texto feito por Jessica Ferreira (1º A)
Arroz con marisco á galega
Esta comida é típica de Galicia. Estes son os ingredientes para a preparación:
- 500 gr. de arroz
- 1/8 l. de aceite
- 2 cebolas
- 2 pementos vermellos
- 1 podalla de perexil
- un pouco de pemento
- Azafrán e sal
- 50 gr. de xamón
- 1/2 kg de ameixas
- 1/2 Kg de gambas
- 1/2 kg de cigalas
- 1/2 Kg de mexillóns
Texto e fotos feitos por Vicente (1º A)
A Ostra
Variedades:
Sempre pechadas. Colocalas coa parte da concha cóncava apoiada na bandexa e rodealas cun trapo. Mantelas nunha temperatura entre 2 e 8 grados. O interior da ostra debe estar cuberto de auga.
Preparación:
Abrilas cun coitelo especial corto e ancho.
Comelas crudas para que non perdan sabor.
É habitual botarlles unhas gotas de limón.
Texto feito por Celia (1º B)
- Ostrea edulis
- Crassostrea
- Xaponesa
- Ostra portuguesa
Sempre pechadas. Colocalas coa parte da concha cóncava apoiada na bandexa e rodealas cun trapo. Mantelas nunha temperatura entre 2 e 8 grados. O interior da ostra debe estar cuberto de auga.
Preparación:
Abrilas cun coitelo especial corto e ancho.
Comelas crudas para que non perdan sabor.
É habitual botarlles unhas gotas de limón.
Texto feito por Celia (1º B)
Festa do marisco do Grove
Este evento gastronómico-cultural pon de relevo os alicerces básicos da economía deste pobo costeiro: o turismo e a pesca. Ambos conxugados fan posible que esta festa de promoción cultural siga adiante.
Texto feito por Oscar (1º C)
Ameixas á mariñeira
Picar a cebola, o allo, o perexil e o tomate (pelado e sin pepitas). Lavar ben as ameixas. Si levan area, podesen poñer nun cacharro con auga fría e abundante sal durante ½ hora máis ou menos antes de cociñalas. Unha vez lavadas, poñemos ao lume con ¼ litro de auga ou viño. Unha vez abertas, retiranse do caldo e cólase éste, de tal maneira que estemos seguros de que non conteñen area.
Fríese o allo co aceite nunha sartén ou pequena cacerola, engadimos a cebola para que se refogue. Non debe tomar color así que faremos a lume lento e removéndoa de tanto en tanto. Engadiremos a fariña e dámoslle unhas voltas. Agora incorporamos o tomate, movemos un pouco máis e deixamolos pochar uns 5 minutos, sempre ó lume lento.
Agora egadiremos ó caldo colado das ameixas, a guindilla, ó, laureiro a sal e o azafrán (feito polvo). Dexarémolos cocer uns 10 minutos e engadiremos o perexil picado. Por ultimo engadir a isto as ameixas, dar un quentón e servir.
Feito por Icía (1º A)
Fríese o allo co aceite nunha sartén ou pequena cacerola, engadimos a cebola para que se refogue. Non debe tomar color así que faremos a lume lento e removéndoa de tanto en tanto. Engadiremos a fariña e dámoslle unhas voltas. Agora incorporamos o tomate, movemos un pouco máis e deixamolos pochar uns 5 minutos, sempre ó lume lento.
Agora egadiremos ó caldo colado das ameixas, a guindilla, ó, laureiro a sal e o azafrán (feito polvo). Dexarémolos cocer uns 10 minutos e engadiremos o perexil picado. Por ultimo engadir a isto as ameixas, dar un quentón e servir.
Feito por Icía (1º A)
A Illa de Arousa
Se algún barco entra na nosa ría de AROSA sorprenderase ao ver que emerge no medio de ela unha pequena vila, que sen duda é un verdadeiro paraíso.
A BANDEIRA E O ESCUDO:
O 3 de Xaneiro de 2008,aprobouse a bandeira e o escudo.
A HISTORIA:
Hai numerosos documentos que aproban que esta illa foi habitada hai millons de anos. Según as teorías dise que houbo un pobo na punta de O NASO.
Feito por Alex Lage (1º A)
A BANDEIRA E O ESCUDO:
O 3 de Xaneiro de 2008,aprobouse a bandeira e o escudo.
A HISTORIA:
Hai numerosos documentos que aproban que esta illa foi habitada hai millons de anos. Según as teorías dise que houbo un pobo na punta de O NASO.
Feito por Alex Lage (1º A)
Rías baixas
- A Ría de Arosa é a maior das rías de Galicia, e de toda España. Forma parte das Rías Baixas e está situada entre a Ría de Muros e Noia ao norte e a Ría de Pontevedra ao sur.
- A Ría de Pontevedra está situada en Pontevedra, Galicia. É unha das 3 principais entradas de mar das Rías Baixas galegas, de Pontevedra, en Galicia.
- Ría de Vigo é o máis profundo e máis meridional das Rías Bajas de Galicia. Situada ao sur da provincia de Pontevedra, e se estende para nordeste por unha distancia de 35 km. da súa foz no Cabo Silleiro o punto máis profundo en Arcade, e unha anchura máxima de 7 km é estreito, no Estreito de Rande a 700 metros. O seu acceso é protexido por occidental das Illas Cíes, que forman parte do Parque Nacional das Illas Atlánticas, no interior das illas de Toralla e San Simón, e ao norte das fronteiras Morrazo Península. Na súa extremidade sur está a Bahía de Bayonne. A súa facilidade de acceso, calado e as augas calmas fan da ría de Vigo un retiro ideal para navegación e para a práctica de deportes náuticos.
A ostra
Información sobre o seu medio e a súa vida:
O seu medio natural é unida ás rocas ou enterradas na area ou cascallo da zona infralitoral. Vive ata os 80 metros de profundidade. A súa coloración pode ser gris, verdosa ou pardusca, máis ou menos tinguida de marrón ou violeta.
Que é? Como é?
A ostra é un xénero de moluscos bivalvos mariños, coñecidas popularmente como ostrea. Posúen dúas valvas case circulares e desiguais, e están consideradas como un dos mariscos comestibles máis apreciados
Formas de marisqueo:
Aproveitando a infraestrutura que proporcionan as bateas e a calidade das nosas augas, nos últimos anos comezouse co cultivo de recoiro nestas plataformas. Este cultivo, aínda que similar ao mexillón, é máis complicado debido á menor capacidade para agarrarse ás cordas. En bancos naturais realízase cun anciño desde unha embarcación
Nomes:
Ostrea edulis é o nome cientifico europeo
Casostrea é o nome cientifico xaponés
Oyster é o nome en Inglés
Huitre Plate é o nome en Francés
Ostra é o nome en Galego
Como se consumen?:
O seu modo máis habitual de consumo frescas é en cru, aínda que admite outras preparacións.
Podense preparar...:
O seu modo máis habitual de consumo frescas é en cru, aínda que admite outras preparacións.
Preparanse de varias formas: podense comer
cruas , rebozadas, feitas en empanada e mais..
De todas as formas estan riquísimas!!!!!!
Festas de degustación:
En Arcade celébrase a Festa da Ostra na primeira semana de abril. Nesta época é cando a ostra está nas mellores condicións biolóxicas para a súa degustación. Ao atractivo que xa ten a ostra, únense nestes días de festa outros actos musicais, culturais, teatrais, etc. ... que fan que Arcade soborde de animación e alegría.
Texto feito por Paula (1º C)
Foto feita por María (1º B)
Que é? Como é?
A ostra é un xénero de moluscos bivalvos mariños, coñecidas popularmente como ostrea. Posúen dúas valvas case circulares e desiguais, e están consideradas como un dos mariscos comestibles máis apreciados
Formas de marisqueo:
Aproveitando a infraestrutura que proporcionan as bateas e a calidade das nosas augas, nos últimos anos comezouse co cultivo de recoiro nestas plataformas. Este cultivo, aínda que similar ao mexillón, é máis complicado debido á menor capacidade para agarrarse ás cordas. En bancos naturais realízase cun anciño desde unha embarcación
Nomes:
Ostrea edulis é o nome cientifico europeo
Casostrea é o nome cientifico xaponés
Oyster é o nome en Inglés
Huitre Plate é o nome en Francés
Ostra é o nome en Galego
Como se consumen?:
O seu modo máis habitual de consumo frescas é en cru, aínda que admite outras preparacións.
Podense preparar...:
O seu modo máis habitual de consumo frescas é en cru, aínda que admite outras preparacións.
Preparanse de varias formas: podense comer
cruas , rebozadas, feitas en empanada e mais..
De todas as formas estan riquísimas!!!!!!
Festas de degustación:
En Arcade celébrase a Festa da Ostra na primeira semana de abril. Nesta época é cando a ostra está nas mellores condicións biolóxicas para a súa degustación. Ao atractivo que xa ten a ostra, únense nestes días de festa outros actos musicais, culturais, teatrais, etc. ... que fan que Arcade soborde de animación e alegría.
Texto feito por Paula (1º C)
Foto feita por María (1º B)
A Navalla
Cuestións biolóxicas
A navalla pertence á familia Solenaceae. Xénero Ensis. O nome científico da navalla é Ensis ensis. O nome científico do longueirón é Ensis siliqua.
Características
A súa concha é alargada, rectangular e moi fráxil. O marxen dorsal e o ventral son curvos e os extremos están abertos. As valvas son estiradas, con forma similar ao dunha navalla. Presentan unha serie de estrías verticais e horizontais moi finas. A súa cor vai de branco a marrón claro, con bandas marróns ou vermellas. As navallas son animais unisexuais de reproducción exógena, polo que a fecundación prodúcese nas augas do mar.
Donde hai e como se extrae?
Viven nos fondos de area fina, hundidos verticalmente nuns tubos que escarban. O extremo superior destes tubos ten forma de oito. Prefiren fondos de pouca profundidade, desde a zona intertidal ata uns poucos metros. A captura da navalla realízase buceando a pulmón, detectándoas polos pequenos montoncitos de area en forma de oito que deixan ao enterrarse.
Como se come?. Platos.
Á plancha. Facelas coa parte da concha sobre a prancha, e solo ao final un momento coa carne sobre a prancha, quedarán máis xugosas e menos secas. Importante: Sumerxirlas en auga fría con sal durante media hora antes de cociñalas, por si teñen algunha area.
Festas gastronómicas.
A festa gastronómica da navalla celébrase en Arousa no porto de Xufre os días 17 e 18 de Xulio.
Texto e fotos: Feito por María (1º B)
A navalla pertence á familia Solenaceae. Xénero Ensis. O nome científico da navalla é Ensis ensis. O nome científico do longueirón é Ensis siliqua.
Características
A súa concha é alargada, rectangular e moi fráxil. O marxen dorsal e o ventral son curvos e os extremos están abertos. As valvas son estiradas, con forma similar ao dunha navalla. Presentan unha serie de estrías verticais e horizontais moi finas. A súa cor vai de branco a marrón claro, con bandas marróns ou vermellas. As navallas son animais unisexuais de reproducción exógena, polo que a fecundación prodúcese nas augas do mar.
Viven nos fondos de area fina, hundidos verticalmente nuns tubos que escarban. O extremo superior destes tubos ten forma de oito. Prefiren fondos de pouca profundidade, desde a zona intertidal ata uns poucos metros. A captura da navalla realízase buceando a pulmón, detectándoas polos pequenos montoncitos de area en forma de oito que deixan ao enterrarse.
Como se come?. Platos.
Á plancha. Facelas coa parte da concha sobre a prancha, e solo ao final un momento coa carne sobre a prancha, quedarán máis xugosas e menos secas. Importante: Sumerxirlas en auga fría con sal durante media hora antes de cociñalas, por si teñen algunha area.
Festas gastronómicas.
A festa gastronómica da navalla celébrase en Arousa no porto de Xufre os días 17 e 18 de Xulio.
Texto e fotos: Feito por María (1º B)
Arroz con bogavante e Atún con langostinos ó chocolate
Arroz con bogavante
Arroz con bogavante e un plato típico das localidades costeiras españolas, que se elabora de forma parecida a paella de marisco; podese cocinar seco ou también caldoso. Se suele servir, al igual que todos los arroces, recién elaborado.
Ingredientes:
* 2 Tomates
* 2 Cucharadas soperas de Coñac
* Sal
* 2 Pementos Chouriceiros
* Pementa
* Perexil
* Noces moscadas
* 150 gramos de Gambas Peladas
* 1 Cebolla
* Caldo do peixe (Rape por exemplo)
* Bogavante
* Azafrán
* Arroz bomba
* 3 dentes Allos
* Aceite
Elaboración:
Nuha cacerola de barro preferentemente, poñer o aceite e sofrir o bogavante cortado,a cabeza en duas metades, o corpo en rodaxas e as patas, partilas con uns golpes, antes de cociñala, pa facilitar que poidan ser comidas fácilmente, o bogavante debe ser fresco.
Sacalo da cazerola. Engadir e sofrir a cebola e allo. Engadir o tomate e unha pizca de noz moscada. Meter os pementos chouriceiros en auga e sacarlles a carne unha vez estean hidratados. Engadir a carne dos pementos e sofrilo. Cando se estea pochado todo, engadir o coñac e flambear.
A continuación engadir o arroz e sofrilo. Agregar o caldo (sempre un pouco máis do dobre do arroz posto, si se quere caldoso engadir máis caldo).
Poñer o azafrán, o bogavante previamente separado e salpimentaldo. Cinco minutos antes de acabar engadir as gambas peladas. Deixar a fogo medio hata que o arroz esté a punto. Apagar e engadir o perexil picado. Deixalo reposar e a comer.
ESTÁ PARA CHUPARSE OS DEDOS
Atún con langostinos ó chocolate
Ingredientes:
atun ou bonito de tempada
langostinos
cacao en polvo desgrasado puro
leche desgrasada en polvo
1 gr de xantana ou uns cen gr de maizena en polvo.
Elaboración:
Sellar o atún na prancha e reservar en quente. Pelar os langostinos e refogar 20 segundos en aceite quente por ambas partes. Preparar unha crema de consistencia semilíquida co cacao e co leite e o espesante. Se emplatase nesta orde: a crema do chocolate,o cubo do atún, os langostino e o cacao espolvoreado por encima, e a comer
ESTÁ PARA CHUPARSE OS DEDOS
Feito por Raquel (1º C)
Arroz con bogavante e un plato típico das localidades costeiras españolas, que se elabora de forma parecida a paella de marisco; podese cocinar seco ou también caldoso. Se suele servir, al igual que todos los arroces, recién elaborado.
* 2 Tomates
* 2 Cucharadas soperas de Coñac
* Sal
* 2 Pementos Chouriceiros
* Pementa
* Perexil
* Noces moscadas
* 150 gramos de Gambas Peladas
* 1 Cebolla
* Caldo do peixe (Rape por exemplo)
* Bogavante
* Azafrán
* Arroz bomba
* 3 dentes Allos
* Aceite
Elaboración:
Nuha cacerola de barro preferentemente, poñer o aceite e sofrir o bogavante cortado,a cabeza en duas metades, o corpo en rodaxas e as patas, partilas con uns golpes, antes de cociñala, pa facilitar que poidan ser comidas fácilmente, o bogavante debe ser fresco.
Sacalo da cazerola. Engadir e sofrir a cebola e allo. Engadir o tomate e unha pizca de noz moscada. Meter os pementos chouriceiros en auga e sacarlles a carne unha vez estean hidratados. Engadir a carne dos pementos e sofrilo. Cando se estea pochado todo, engadir o coñac e flambear.
A continuación engadir o arroz e sofrilo. Agregar o caldo (sempre un pouco máis do dobre do arroz posto, si se quere caldoso engadir máis caldo).
Poñer o azafrán, o bogavante previamente separado e salpimentaldo. Cinco minutos antes de acabar engadir as gambas peladas. Deixar a fogo medio hata que o arroz esté a punto. Apagar e engadir o perexil picado. Deixalo reposar e a comer.
ESTÁ PARA CHUPARSE OS DEDOS
Atún con langostinos ó chocolate
Ingredientes:
atun ou bonito de tempada
langostinos
cacao en polvo desgrasado puro
leche desgrasada en polvo
1 gr de xantana ou uns cen gr de maizena en polvo.
Elaboración:
Sellar o atún na prancha e reservar en quente. Pelar os langostinos e refogar 20 segundos en aceite quente por ambas partes. Preparar unha crema de consistencia semilíquida co cacao e co leite e o espesante. Se emplatase nesta orde: a crema do chocolate,o cubo do atún, os langostino e o cacao espolvoreado por encima, e a comer
ESTÁ PARA CHUPARSE OS DEDOS
Feito por Raquel (1º C)
Ameixas e berberechos
BERBERECHOS
Os cardos ou Card (Cardiidae) son unha familia de moluscos bivalvos comunmente coñecida como berberecho, especialmente as especies comestibles Europea (Cerastoderma edulis). Súas cunchas son comúns en moitas praias do mundo. As chaves son distinguidos pola súa simetría, blindados e fortes e afiados reforzos lonxitudinais. Berberecho viven enterrados en áreas próximas á costa.
Existen preto de 200 especies, a maioría nativa dos trópicos. Entre a fauna de América Latina inclúen berberecho coñecido como Mija mija (muricatum Trachycardium), presente nas Antillas e da costa do Brasil, Uruguai e Arxentina. No Golfo de México é robustum Dinocardium, e na costa do Pacífico mexicano é elatum Laevicardium.
A cuncha do molusco ten tres aperturas (exalante inalantes, e pedal) para bote de auga e un pé. Berberecho están soterrados no chan preto da superficie da auga, usando o pé, e aliméntase bombeo de auga e filtrado de plancto. Eles tamén son capaces de 'saltar' empurrando seu pé. Ao contrario de moitos bivalvos, ameixas son hermafroditas e reprodúcense rapidamente. Son consumidos por moitas especies de peixes no mar.
Berberecho en gastronomía e cultura
Os Berberechos son unha comida popular no Oriente e en Occidente. A receita de paella de peixe español, pode incluír ameixas. Berberecho véndese fresco para un lanche no Reino Unido, e comer con vinagre. Tamén vendido cocida e enlatados.
AMEIXAS
Clam é o nome comunmente referido moluscos bivalvos varios que viven enterrados na area ou no barro, á beira dos ríos e mares.
Amarelo Clam (Mesodesma mactroides) distribúese coa costa atlántica do Río de Xaneiro, Brasil, ata a desembocadura do Río Negro, na Arxentina.
vernizado (Callisto Chione, ás veces clasificado como Cythera ou Meretrix chione chione) habita fondos de area ou pedras pequenas, ata 100 m de profundidade, a partir das costas das Illas Británicas ata o Mediterráneo. Tamén recibe os nomes de bolboreta, barnizadas, brillantes ou vernizadas gavesia casca fina.
Hard Clam: Experiencia do Golfo de San Lourenzo para o Golfo de México.
Xigante dos moluscos (Tridacna gigas) vive nos arrecifes de coral do Océano Pacífico e Océano Índico.
japonica Clam (philippinarum Ruditapes): orixinalmente do Francés, Inglés, está crecendo rapidamente, que se usa para o cultivo en España, Francia e Inglaterra.
Auga Doce Clam (chilensis), comumente atopado en ríos do centro e sur de Chile e Arxentina.
Clam Chocolate (Megapitaria squalida): atopou no Golfo de California.
Islandia Clam (Arctica Islandia), que habita a costa de Islandia, rexistrou unha marca de lonxevidade nos animais. Un espécime descuberto en 2007, chamado Ming, el estima unha idade comprendida entre 405 e 410 anos.
Cintas ou molusco caracol (pullastra Tapes) cultivada especialmente en Galicia (España).
ou europeo moluscos (Tapes decussatus) se atopa no Mediterráneo, o Atlántico Norte eo Mar do Norte.
rubio ou moluscos (Tapes rombóide) do litoral portugués, hoxe cultivada en España.
Texto feito por Mariam (1º A)
Foto feita por María (1º B)
Os cardos ou Card (Cardiidae) son unha familia de moluscos bivalvos comunmente coñecida como berberecho, especialmente as especies comestibles Europea (Cerastoderma edulis). Súas cunchas son comúns en moitas praias do mundo. As chaves son distinguidos pola súa simetría, blindados e fortes e afiados reforzos lonxitudinais. Berberecho viven enterrados en áreas próximas á costa.
Existen preto de 200 especies, a maioría nativa dos trópicos. Entre a fauna de América Latina inclúen berberecho coñecido como Mija mija (muricatum Trachycardium), presente nas Antillas e da costa do Brasil, Uruguai e Arxentina. No Golfo de México é robustum Dinocardium, e na costa do Pacífico mexicano é elatum Laevicardium.
A cuncha do molusco ten tres aperturas (exalante inalantes, e pedal) para bote de auga e un pé. Berberecho están soterrados no chan preto da superficie da auga, usando o pé, e aliméntase bombeo de auga e filtrado de plancto. Eles tamén son capaces de 'saltar' empurrando seu pé. Ao contrario de moitos bivalvos, ameixas son hermafroditas e reprodúcense rapidamente. Son consumidos por moitas especies de peixes no mar.
Berberecho en gastronomía e cultura
Os Berberechos son unha comida popular no Oriente e en Occidente. A receita de paella de peixe español, pode incluír ameixas. Berberecho véndese fresco para un lanche no Reino Unido, e comer con vinagre. Tamén vendido cocida e enlatados.
AMEIXAS
Clam é o nome comunmente referido moluscos bivalvos varios que viven enterrados na area ou no barro, á beira dos ríos e mares.
Amarelo Clam (Mesodesma mactroides) distribúese coa costa atlántica do Río de Xaneiro, Brasil, ata a desembocadura do Río Negro, na Arxentina.
Hard Clam: Experiencia do Golfo de San Lourenzo para o Golfo de México.
Xigante dos moluscos (Tridacna gigas) vive nos arrecifes de coral do Océano Pacífico e Océano Índico.
japonica Clam (philippinarum Ruditapes): orixinalmente do Francés, Inglés, está crecendo rapidamente, que se usa para o cultivo en España, Francia e Inglaterra.
Auga Doce Clam (chilensis), comumente atopado en ríos do centro e sur de Chile e Arxentina.
Clam Chocolate (Megapitaria squalida): atopou no Golfo de California.
Islandia Clam (Arctica Islandia), que habita a costa de Islandia, rexistrou unha marca de lonxevidade nos animais. Un espécime descuberto en 2007, chamado Ming, el estima unha idade comprendida entre 405 e 410 anos.
Cintas ou molusco caracol (pullastra Tapes) cultivada especialmente en Galicia (España).
ou europeo moluscos (Tapes decussatus) se atopa no Mediterráneo, o Atlántico Norte eo Mar do Norte.
rubio ou moluscos (Tapes rombóide) do litoral portugués, hoxe cultivada en España.
Texto feito por Mariam (1º A)
Foto feita por María (1º B)
O camarón e a nécora
O camarón é un crustáceo. Viven tanto en augas doces como salgadas. Habita en augas pouco profundas, cerca do fondo, onde se alimenta de plantas e pequenos animais.
A necora é un crustáceo, de tamaño mais ou menos de 10 cm. A sua cor é marrón pardo,con tonos azuis. Os seus ollos son pequenos e vermellos, e as suas patas teñen uhas bandas negras. A sua alimentación é omnívora.
Feito por Patricia (1º A)
A necora é un crustáceo, de tamaño mais ou menos de 10 cm. A sua cor é marrón pardo,con tonos azuis. Os seus ollos son pequenos e vermellos, e as suas patas teñen uhas bandas negras. A sua alimentación é omnívora.
O sector pesqueiro en Galicia
A peculiar importancia da pesca en Galicia vén condicionada pola súa situación xeográfica, en augas temperadas por mor da súa latitude media, e pola extensión da súa costa, con case 1.500 quilómetros. A primeira destas características, xunto á estrutura xeolóxica da costa formando profundas e numerosas rías, garante unha elevada e variada riqueza de recursos, especialmente mariscos (mexillóns, ameixas, ostras, nécoras, centolas) e aquelas especies de peixe de distribución costeira (como sardiña, xurelo ou pescada). Canto á segunda, a costa galega ofrece moitas zonas apropiadas para usos portuarios e aumenta a zona da plataforma continental, hábitat que buscan moitas especies de peixes.
Texto feito por Anxo (1º B). Fonte: Galipedia
Fotos libres obtidas de: http://commons.wikimedia.org/
A Cana de pescar
Denomínase cana ao aparello que serve para pescar peixes e algúns crustáceos. Orixinariamente estaba composta por cana de bambú. Pódese pescar con: peixes artificillas, vinilo e verme.
CON PEIXES ARTIFICIAIS
Os peixes artificiais son trozos de plástico que imitan a un peixe ferido
CON VINILO
O vinilo é un señuelo de goma moi brando. No mercado atópanse de todas as cores e formas posibles.
CON VERME
Para pescar con vermes antes de tirar necesitas enganchalos nun anzóo. Os mellores tipos de vermes son os cagóns e a funda.
Feito por Nicolás (1º C)
CON PEIXES ARTIFICIAIS
Os peixes artificiais son trozos de plástico que imitan a un peixe ferido
CON VINILO
O vinilo é un señuelo de goma moi brando. No mercado atópanse de todas as cores e formas posibles.
CON VERME
Para pescar con vermes antes de tirar necesitas enganchalos nun anzóo. Os mellores tipos de vermes son os cagóns e a funda.
Feito por Nicolás (1º C)
Mexillóns ao viño
O mexillón é sen dúbida o marisco dos pobres. Sen embargo, se lle pomos un mínimo de cariño e sensibilidade á preparación, os mexillóns se converten nun bocado exquisito.
É unha receita típica de Galicia, sobre todo na costa.
INGREDIENTES
2 Kg de mexillóns
1 póla de apio verde
2 chalotas
50 grs de manteiga
1 vaso de viño branco seco
PREPARACIÓN
Nunha cazola poñemos unha boa cullerada de manteiga, as chalotas picadas finas e o apio igualmente troceado en xuliana.
Lévase ao lume suave e cando estén os vexetais ben brandiños, rocíase cunha copa de viño branco seco.
Sen máis dilación bótanse dentro os mexillóns e espolvoreanse xenerosamente coa pementa negra recén moída.
Tápase a cazola e sobese o lume ao máximo.
En apenas un minuto veremos como empeza a saír vapor, ese é o momento de apagar o lume, e sen destapar, remover enerxicamente a cazola coas dúas mans, facendo que as pezas salten unhas por enriba de outras, para dar lugar a que se abran todas.
Para terminar engádese otra cullerada de manteiga, e repítese a operación de sacudida para que a salsa se mesture ben.
Están boísimos.
Feito por Martina (1º C)
É unha receita típica de Galicia, sobre todo na costa.
2 Kg de mexillóns
1 póla de apio verde
2 chalotas
50 grs de manteiga
1 vaso de viño branco seco
PREPARACIÓN
Nunha cazola poñemos unha boa cullerada de manteiga, as chalotas picadas finas e o apio igualmente troceado en xuliana.
Lévase ao lume suave e cando estén os vexetais ben brandiños, rocíase cunha copa de viño branco seco.
Sen máis dilación bótanse dentro os mexillóns e espolvoreanse xenerosamente coa pementa negra recén moída.
Tápase a cazola e sobese o lume ao máximo.
En apenas un minuto veremos como empeza a saír vapor, ese é o momento de apagar o lume, e sen destapar, remover enerxicamente a cazola coas dúas mans, facendo que as pezas salten unhas por enriba de outras, para dar lugar a que se abran todas.
Para terminar engádese otra cullerada de manteiga, e repítese a operación de sacudida para que a salsa se mesture ben.
Están boísimos.
Feito por Martina (1º C)
Festa da Ostra
Celébrase o primeiro fin de semana de abril.
A COTIZACIÓN DA OSTRA
Ostra de Arcade é sen dúbida, a máis cotizada do mercado e a pioneira en comercializarse e exportarse fora de Galicia. É de variedade ostrea edulis e se lle recoñece un sabor ligado ás augas nas que se cría, a desembocadura do río Verdugo. Se ben se recomenda o seu consumo en todolos meses, a mellor época para degustalo é abril. En Galicia o mellor sitio para conservalas e a ría de Vigo.
A HISTORIA DA FESTA
A primeira festa da Ostra organizouse no ano 1987. A idea partiu dos ostricultores da zona que consideraron como idónea a vila de Arcade para esta celebración, xa que foron os pioneiros no consumo, comercialización e exportación de este molusco, non só a outras partes de España, senon tamén de Europa.
ALGUNHAS ANECTODAS
Tamén se lle atribúe un valor afrodisíaco e dise que con elas Casanova recuperábase dos excesos amorosos.
Os gregos comían polvo de concha de ostra en momentos de decadencia sexual, e en Atenas votaban escribindo na concha do molusco o nome do político que querían apartar do goberno, e o máis votado era condeado ó ostracismo (100 anos de desterro).
Feito Por Eva (1º B)
A pesca
A pesca é a captura e extracción do seu medio natural de peixes e outras especies acuáticas como invertebrados, crustáceos e moluscos.
Os principias utensilios de pesca son:
A FIXA
Consta de dous extremos: Un ten forma de tridente que se utiliza para pinchar as capturas. O outro e un pequeño gancho ao que se lle chama “garabato” e se utiliza para sacar as capturas dos seus refuxios de roca, en especial os pulpos.
O COITELO DE MAREA
Está confeccionado a partir dunha pletina de ferro. Mide aproximadamente un metro de longo, aínda que se adapta as características físicas da persoa que o usa.
O PINCHO AMEXEIRO
A súa lonxitude total é duns 20 centímetros, tendo unha leve curvatura na punta. O seu cometido é capturar ameixas. O pincho ameixeiro clávase na terra donde se detectara a existencia dunha ameixa .
A CAMARONEIRA
Son pequenas redes de bolsa, cosidas a un aro metálico de entre 10 e 20 centímetros de radio. Empréganse para a captura de camaróns.
Feito por Clara (1º B)
Os principias utensilios de pesca son:
A FIXA
Consta de dous extremos: Un ten forma de tridente que se utiliza para pinchar as capturas. O outro e un pequeño gancho ao que se lle chama “garabato” e se utiliza para sacar as capturas dos seus refuxios de roca, en especial os pulpos.
O COITELO DE MAREA
Está confeccionado a partir dunha pletina de ferro. Mide aproximadamente un metro de longo, aínda que se adapta as características físicas da persoa que o usa.
O PINCHO AMEXEIRO
A súa lonxitude total é duns 20 centímetros, tendo unha leve curvatura na punta. O seu cometido é capturar ameixas. O pincho ameixeiro clávase na terra donde se detectara a existencia dunha ameixa .
A CAMARONEIRA
Son pequenas redes de bolsa, cosidas a un aro metálico de entre 10 e 20 centímetros de radio. Empréganse para a captura de camaróns.
Feito por Clara (1º B)
Rías baixas
RÍAS BAIXAS
RÍA DE VIGO: é a mais profunda e meridional das rías baixas.
RÍA DE PONTEVEDRA: é unha das principais entradas ao mar das rías baixas galegas.
RÍA DE AROUSA: a ría de Arousa é a maior das rías galegas e de toda España.
RÍA DE MUROS E NOIA: Está situada na provincia de A Coruña , o río Tambre desemboca nesta ría.
MARISCO
RÍA DE VIGO: A Ría de Vigo é moi coñecida por os seus mexilóns de denominación de orixe.
RÍA DE PONTEVEDRA: A ría de Pontevedra e coñecida polas súas amenxas.
RÍA DE AROUSA: A ría de Arousa é coñecida polas súas centolas.
RÍA DE MUROS E NOIA: É moi coñecida tamén polas ameixas.
Feito por Aldara (1º C)
RÍA DE VIGO: é a mais profunda e meridional das rías baixas.
RÍA DE PONTEVEDRA: é unha das principais entradas ao mar das rías baixas galegas.
RÍA DE AROUSA: a ría de Arousa é a maior das rías galegas e de toda España.
RÍA DE MUROS E NOIA: Está situada na provincia de A Coruña , o río Tambre desemboca nesta ría.
MARISCO
RÍA DE VIGO: A Ría de Vigo é moi coñecida por os seus mexilóns de denominación de orixe.
RÍA DE PONTEVEDRA: A ría de Pontevedra e coñecida polas súas amenxas.
RÍA DE AROUSA: A ría de Arousa é coñecida polas súas centolas.
RÍA DE MUROS E NOIA: É moi coñecida tamén polas ameixas.
Feito por Aldara (1º C)
Paella de Marisco
INGREDIENTES
600 gramos de arroz
1/2 de pollo troceado
2 alcachofas
2 pimentos rojos medianos
2 tomates maduros
Pimenta molida
Un diente de ajo
Perejil
1 hebra de azafrán (o colorante)
Aceite de oliva (un vaso, 1/4 de litro)
1/2 limón
Ramitas de romeiro y tomillo
Sal
O SABOR
o importante para “o sabor” dunha boa paella e: o sofrito, que as citadas receitas che indican facelo sempre a fogo lento, para que o aceite se saborice-, e o caldo, que ha de ser saboroso de por sí,... con sabores o que prefirás que predomine (marisco, polo, verduras...) que, naturalmente , tamen debe ter presencia no sofrito; así, o caldo con sabores a mar o fas con algo de cebola e puerro, un pouco de allo, alguna folla de leituga, mais espiñas de pescado e cabezas de pescados e de mariscos, en tanto que o de sabores "da terra" o fas con carcasas de poio, muslo de galiña, verduras etc…
Feito por Cristina (1º C)
600 gramos de arroz
1/2 de pollo troceado
2 alcachofas
2 pimentos rojos medianos
2 tomates maduros
Pimenta molida
Un diente de ajo
Perejil
1 hebra de azafrán (o colorante)
Aceite de oliva (un vaso, 1/4 de litro)
1/2 limón
Ramitas de romeiro y tomillo
Sal
O SABOR
o importante para “o sabor” dunha boa paella e: o sofrito, que as citadas receitas che indican facelo sempre a fogo lento, para que o aceite se saborice-, e o caldo, que ha de ser saboroso de por sí,... con sabores o que prefirás que predomine (marisco, polo, verduras...) que, naturalmente , tamen debe ter presencia no sofrito; así, o caldo con sabores a mar o fas con algo de cebola e puerro, un pouco de allo, alguna folla de leituga, mais espiñas de pescado e cabezas de pescados e de mariscos, en tanto que o de sabores "da terra" o fas con carcasas de poio, muslo de galiña, verduras etc…
Feito por Cristina (1º C)
Arroz con calamares
ARROZ CON CALAMARES
É típico de Galicia
Tempo de preparación:35-40 minutos
É moi fácil de preparar
INGREDIENTES
250 gramos de calamares
1 cebola
2 pementos verdes
4 cucharadas de aceite de oliva
1 cucharada de perexil picado
250 gramos de gambas
350 gramos de arroz redondo
200 gramos de tomates
2 dentes de allo
Caldo de peixe (o gusto)
Sal (a gusto)
Azafrán
Feito por Sara (1º C)
É típico de Galicia
Tempo de preparación:35-40 minutos
É moi fácil de preparar
INGREDIENTES
250 gramos de calamares
1 cebola
2 pementos verdes
4 cucharadas de aceite de oliva
1 cucharada de perexil picado
250 gramos de gambas
350 gramos de arroz redondo
200 gramos de tomates
2 dentes de allo
Caldo de peixe (o gusto)
Sal (a gusto)
Azafrán
Feito por Sara (1º C)
As Ostras en Galicia
A ostra é un xénero de moluscos bivalvos mariños fin Ostrea, coñecida popularmente como ostras. Chave teñen case circular e irregular, e son considerados un dos máis populares moluscos comestibles. Inclúe varias especies, sendo mellor coñecido Ostrea edulis. Algunhas especies son capaces de producir perlas ao longo do tempo, formados de partículas que se instalan na ostra, eventualmente formando unha pedra preciosa, existen distintos tipos de perlas, dependendo do sedimento acumulado.A ostra é un filtro que suga a auga co bater dos pestanas. O plancto e partículas alimentarios en suspensión son preso no moco das branquias e transportadas para a boca, onde son comidos, digeridos e expelido como feces ou pseudofeces. A actividade alimentaria de ostras é maior cando a temperatura da auga é de aproximadamente 10 º C ostras sas consomen algas e outros alimentos flotantes, acadando cada filtrar ata cinco litros de auga por hora.
Texto feito por Raúl e Iván (1º A)
Foto feita por María (1º B)
A Festa da Ostra
A festa que máis identifica a este municipio de Soutomaior é a Festa da Ostra, que se celebra na parroquia de Arcade o primeiro fin de semana do mes de abril.
Nesta pódense degustar os saborosos moluscos que se crían nas marxes da ría de Vigo..
Historia
A primeira Festa da Ostra organizouse no ano 1987. A idea partiu dos ostricultores da zona que consideraron como idónea a vila de Arcade para esta celebración, xa que foron os pioneiros no consumo, comercialización e exportación de este molusco.
A idea nace coa intención de potenciar o consumo da ostra, xa que ten un importante papel na economía da vila, e de esta forma proxectar a imaxe de Arcade como punto de referencia na producción e comercialización da mesma
O seu cultivo
O habitual hoxe é que se cultiven viveiros aproveitando as bateas ou plataformas de cultivo.
Tradiccion
Esta tradición gastronómica do cultivo da ostra data xa do tempo dos romanos. Por Arcade pasaba a Vía Romana que procedente de Redondela, iba a Pontevedra e Santiago.
A festa da ostra 2011
A 25ª edición da Festa da Ostra de Arcade celebrouse os días 2 e 3 de abril e conseguiu reunir a máis de 30.000 persoas.
Feito por Talía (1º A)
As bateas
Que é unha batea?
Consisten nun entramado rectangular de madeira de 100 a 500 metros cadrados soportado por flotadores de aceiro recubiertos con fibra de vidro, poliéster ou recheos con poliéster expandido.soportado por uns flotadores.
Onde crece o mexilón?
A balsa suxéitase ao fondo mediante unha ou dúas cadeas de aceiro e un peso de vinte toneladas. Do entramado de madeira cólganse corda de nylon de tres centímetros de grosor e de dez a doce metros de longo, onde se engorda o mejillón
Cando se comezaron a utilizar as bateas?
Os primeiros intentos de cultivar mexillóns non se producen ata principios do século XX, cando se comprobou que os mexillóns que se fixaban nos paus empregados para seca-las redes medraban máis e máis pronto cós que crecían nas rochas. Esta observación levou á instalación de empalizadas próximas á beira do mar, cravadas na area, para que se fixase naturalmente a semente de mexillón.
Feito por Omar (1º A) e Alejandro Lorenzo (1º A)
Consisten nun entramado rectangular de madeira de 100 a 500 metros cadrados soportado por flotadores de aceiro recubiertos con fibra de vidro, poliéster ou recheos con poliéster expandido.soportado por uns flotadores.
Onde crece o mexilón?
A balsa suxéitase ao fondo mediante unha ou dúas cadeas de aceiro e un peso de vinte toneladas. Do entramado de madeira cólganse corda de nylon de tres centímetros de grosor e de dez a doce metros de longo, onde se engorda o mejillón
Cando se comezaron a utilizar as bateas?
Os primeiros intentos de cultivar mexillóns non se producen ata principios do século XX, cando se comprobou que os mexillóns que se fixaban nos paus empregados para seca-las redes medraban máis e máis pronto cós que crecían nas rochas. Esta observación levou á instalación de empalizadas próximas á beira do mar, cravadas na area, para que se fixase naturalmente a semente de mexillón.
Feito por Omar (1º A) e Alejandro Lorenzo (1º A)
Artes de Pesca
A nasa é unha rede de pesca pasiva. Ten forma de embudo invertido. Teñen forma prismática. Este tipo de nasa tamén úsase para capturar mariscos, como el centollo el bogabante o la langosta.
Tratase dunhas das artes de pesca mais antiguas e tradicionais, que pode encontrarse en múltiples culturas ribeiras e costeiras. En España é unha arte de pesca moi usada nas costas galegas e cantábricas.
Arte que utilízase para a captura de algunhas variedades de mariscos: centollo, bogavante, nécora, santiaguiño, langosta, etc.
A tresmalho é unha arte de pesca formado por tres pezas superpostas de líquido colocada de xeito que, mentres os dous de fóra teñen a mesma malla, o medio é máis groso e máis grande, así que cando reunidos en tres petos sanguessugas formulario no panel central, onde os peixes son capturados
A tresmalho é unha arte de pesca formado por tres pezas superpostas de líquido colocada de xeito que, mentres os dous de fóra teñen a mesma malla, o medio é máis groso e máis grande, así que cando reunidos en tres petos sanguessugas formulario no panel central, onde os peixes son capturados
Son trampas tipo gaiola de fácil entrada e saída difícil para a presa, que é atraído por unha isca colocada no interior desta arte é capturado nasa.Con marisco (lagosta, caranguexo, caranguexos ou andar en Asturias, cámara, etc .), polbos e peixes pequenos, como xardineiras.
O polbo vive preto da costa e é nocturno. O xeito máis común para capturar o pote está deseñado especialmente para el, pero tamén entra no caranguexos.
Da terra Rana pesca. A tradicional arte é o espello da Dorna ou barco.
Da terra Rana pesca. A tradicional arte é o espello da Dorna ou barco.
Esquema xeral de contidos dos traballos para publicar
Cada unha das rapazas e rapaces que tedes un dos seguintes tipos de traballo, seguiredes este esquema:
Traballo 1: Mariscos.
Traballo 1: Mariscos.
- Marco biolóxico (especie, familia, etc.)
- Fotos, características.
- Onde hai este marisco? métodos de extracción.
- De que xeito se come? platos típicos.
- Festas gastronómicas relacionadas.
- Introdución
- En qué consiste este método de pesca? explicacion, fotos.
- Que mariscos se pescan con este método?
- Situación, fotos e mapas.
- Qué mariscos hai nelas?
- Cómo se pesca nesas rías?
- Vilas e cidades desa ría nas que hai festas gastronómicas.
- Introdución.
- Localización da festa, vila ou cidade, ría, fotos.
- Que mariscos se potencian?
- Platos típicos de marisco hai nesa festa?
- Introdución.
- De donde é típica esta receita?
- Ingredientes, fotos.
- Preparación, fotos.
Mariscos
Agúns dos rapaces e rapazas de 1º da ESO estiveron a facer presentacións sobre os diferentes mariscos que podemos atopar nas nosas rías.
Saúdo
Este é o blogue reservado para o Proxecto interdisciplinar de 1º
Os traballo para publicar debedes mandalos a miña conta de correo jaimevaz@gmail.com para revisar e publicar. No asunto poñede TRABALLO + CURSO E GRUPO + NOME DOS QUE O FIXERON
Os traballo para publicar debedes mandalos a miña conta de correo jaimevaz@gmail.com para revisar e publicar. No asunto poñede TRABALLO + CURSO E GRUPO + NOME DOS QUE O FIXERON
Suscribirse a:
Entradas (Atom)